Koty są fałszywe

"Koty są fałszywe!". Znacie to zdanie? Spotykacie się z opinią, że co pies to pies, bo wierny, bo pewny,  a kot to kłamca i nie przywiązuje się do właściciela, tylko czyha by przegryźć mu tętnicę szyjną, gdy ten zaśnie snem sprawiedliwego? Kot - wampir jak nic ;)

Mam świadomość, że nas kociarzy jest o wiele mniej niż wielbicieli psów. Czemu? Nie wiem do końca. Może dlatego, że pies jest bardziej przewidywalny, mniej skomplikowany, prostszy  obsłudze? Może dlatego, że psem można sterować, kazać, wymóc, zastraszyć, zmanipulować dla własnych potrzeb? To prawda - pies obroni, pies wytropi, pies przyniesie kapcie... (tu oczywiście można wtrącić, że nie każdy pies obroni, nie każdy wytropi i nie każdy kapcie w pysku przyniesie!).
Ale koty... Przecież są piękne, smukłe, wiotkie, z gracją... Są kobiece, urzekające, uwodzicielskie... Trudno im się oprzeć. Może dlatego nie potrzebujemy, by nam służyły? Wystarczy, że są, że roztaczają wokół siebie aurę piękna i tajemnicy?

No dobrze, każdy decyduje co lubi, a czego nie. Rozumiem, nie spieram się. Ale...
Skąd ten strach, ta obawa przed kotem? Czemu przypisuje mu się cechy z piekła rodem? Że zagryzie, że zje jeśli umrzemy i zostawią nas samych z kotem (swoją drogą w tak ekstremalnej sytuacji to i człowiek człowieka by zjadł, to co się kotu dziwić?), że to szatański stwor, ulubiony towarzysz czarownic i magów...
Moja mama, która widuje koty u mnie i powinna już wiedzieć, że nie są to dzikie bestie, też ma ciekawA obsesję. Nie chodzi sama na stary cmentarz, bo są na nim wiekowe drzewa, na których mogą siedzieć koty. Pytam: Co z tego, że tam siedzą? Ona: One mi na głowę wskoczą! Pytam: Po co na głowę? Ona: Nie wiem. Są złośliwe i dlatego. Nie pójdę!
Ręce opadają...

Kot. Zwierzę uznawane za złośliwe, niewierne, humorzaste, obojętne, nie przywiązujące się, zimne emocjonalnie. Jednym słowem fałszywe. Czym sobie na to zasłużył? Tym, że jest niezależny i nie biegnie czy nie siada na zawołanie (choć niektóre przybiegną, ba! nawet w myszy aportują)? Tym, że ma w sobie tajemnicę, na do końca da się poznać, przez co zdaje się być zagadka i niepewnością? Tym, że jego piękno jest magiczne i trudno patrzeć na niego z obojętnością? Tym, że chodzi swoimi drogami, wraca kiedy chce i jeśli mu nie odpowiada dom, który mu tworzymy, potrafi "podziękować" i nie wrócić? Czy to złe? Czy głupie? Czy fałszywe? A może właśnie rozsądne?

Uważam, że powinniśmy się uczyć od kotów jak być sobą, jak walczyć o swoje, jak mieć swoje terytorium i pozostać niezależnym mimo wielkiej miłości do człowieka, który jest tuż obok nas. Jak być magicznym stworzeniem w dzisiejszym przewidywalnym, schematycznym świecie. To dobra lekcja dla nas kobiet ;)
Ale przecież nie muszę przekonywać do tego żadnego kociarza, prawda? My wiemy, co znaczy kot. Nasz towarzysz codzienności, przez duże "T"!