Koci poranek

Nie wiem jak Wy, ale ja z zasady nie znoszę jesiennych i zimowych poranków. Ciemno, zimno, wstawać się nie chce. Ale odkąd mam koty, żaden świt mi nie straszny :)

5:40. Dzwoni budzik. Zaspana włączam drzemkę i zasypiam.
O ile się da, bo moje koty słysząc budzik dostają istnej korby! Zaczyna się drapanie drzwi (sypialnię na noc zamykam), zawodzenie, dzikie piski i miauczenie.
Chadek szuka miejsca na nabranie rozpędu i z impetem wskakuje na klamkę. Uda mu się, albo nie.
Tak czy siak już nie śpię.

Otwieram im drzwi i wskakuję pod kołdrę. Już w komplecie, z kocią obstawą ;) I nie ma opcji, żebym zasnęła. Muszę miziać, drapać, głaskać i czule przemawiać. Wszystko na dwie ręce, bo koty mnie oblegają i domagają się pieszczot po nocnej przerwie.

Niestety, budzik ponownie dzwoni, brutalnie dowodząc, że pora wstać.
I wtedy mam rozdwojenie jaźni...

Kaprys z głośnym wyciem biegnie do kuchni. Chce jeść. Saszetkę, saszetkę mu daj! Zaraz, teraz, natychmiast! Biega tam i z powrotem od mojego łóżka do miski w kuchni i nie poddaje się. Uparta bestia. 

Chadek natomiast wie, że procedura jest inna. I stosuje ją z aptekarską dokładnością!

Najpierw biegnie na parapet. Wie, że będziemy rolety odsłaniać. Łapką mi pomaga (dlatego są takie postrzępione :P). Zaraz potem jak strzała pędzi do łazienki. On doskonale wie, że teraz jest czas na prysznic i poranną toaletę.

Wchodzę do łazienki. Chadzik rozlokował się już wygodnie na pralce i czeka. On kocha łazienkową działalność. Z zachwytem chwyta wodę lejącą się z kranu. Szarpie z namaszczeniem prysznicową kotarę, przewraca szampony i nie spocznie, póki nie wepchnie golarki (jednorazówki) pod pralkę. No istny kosmos! Na koniec radośnie zlizuje pianę i kropelki wody z kotary i armatury.

Czasem, bo nie zawsze, kiedy się myję, Chadzio bawi się spłuczką w sedesie. Ileż to litrów wody poszło w rury bez powodu. No, ale nie narzekam. Mam pewność, że wszystko jest należycie spłukane ;)
Bywa też, że otworzy sobie szafkę z lustrem i wskoczy na drzwiczki. Buja się rozkosznie zrzucając łapą to jakiś krem, to waciki. Niech pańcia sprząta, a co!
A potem kotek hyc na klamkę i pędzi do kuchni (zazwyczaj nie patrzy, czy zdążyłam się wytrzeć i ubrać, czy stoję goła i mokra na środku ech...).

Nie muszę chyba pisać, że w tym czasie Kaprys wyje niemiłosiernie pod drzwiami łazienki? On nie lubi spuszczać z oczu Chadeka. Więc szlocha. A do łazienki za żadne skarby nie chce wejść, kiedy ktoś się kąpie, bo wody unika jak ognia. Jeśli byłby w łazience rozszarpałby mi drzwi od środka. Wióry by zostały. O wyciu jak kojot nie wspomnę! :D
No i oczywiście, czy Kaprys jest z tej czy z tamtej strony drzwi – nikt z domowników już nie śpi. Zero szans :)

No więc toaleta skończona. Teraz marsz do kuchni.
Ale nie, kotom już ich karma nie w głowie. Siedzą na taborecie i filują, co by tu z blatu rąbnąć i zeżreć ukradkiem schowane za fotelem. Czasem im się uda, czasem nie. Różnie to bywa. Pół biedy kiedy coś mi zwędzą. Niech im tam w boczki idzie. Gorzej jak mi siedzą na blacie i chłepcą wodę z dzbanka do filtrowania wody! No jak tylko naleję wody do dzbanka, to któryś zaraz się dosadzi, pokrywkę zdejmie i pije. Koszmar jakiś!
Ale co ja narzekam. Wszak sierść w filtrze zostanie! A że kocia ślina... Co tam ;)

I tak sobie co rano wesoło współgospodarzymy.
Ja jem śniadanie, koty obserwują trawnik z parapetu. A to ptaszek, a to mucha. Nie nudzą się.
Potem jeszcze ostatnia sprytna procedura: nabrać kota na saszetkę.
Co mam na myśli?
Ano to, że jeden i drugi doskonale wiedzą, że zaraz wyjdę i zamknę swój pokój. A tu tak fajnie, bo i paproć, i poduszki, i mechaty dywanik... Chowają się w wersalce, za fotelem, pod ławą. I nijak ich wygonić – co jednego wypchnę, to drugi się na szafie przyczai i muszę szukać krzesła, żeby tygrysa zdjąć. Takie życie :/

Więc ja, bestia równie sprytna, robię tak:
Nie wyganiam, nie krzyczę, zabieram wszystko co tylko mi z pokoju potrzebne do wyjścia i idę spokojnie do kuchni. Tam zaczynam szeleścić saszetką z karmą i... Są już przy miskach! Więc ja myk, drzwi do pokoju zamykam, wracam i karmę do misek wykładam. To zawsze działa!
I jest w interesie obu stron: ja ich nie okłamuję, bo przecież daję, nie tylko obiecuję. Więc koty wiedzą, że faktycznie warto przybiec, będzie szamanko. Nie mają powodu mi nie ufać. A ja mam pewność, że paproć i moje buty, ukryte na słupku, prawdopodobnie doczekają wieczoru ;)

Pozostaje już tylko zapiąć kurtkę i wyjść z domu.
Tylko nie myślcie, że da się normalnie wyjść z domu!
Ale to już zupełnie inna historia. Opowiem następnym razem, w kolejnym poście :)

Pozdrawiam, A.