Znudziło mi się. Czyli: Jak zniknie Twój kot?

Nieodpowiedzialność.
Nawet nie macie pojęcia ilu ludzi za grosz nie poczuwa się do odpowiedzialności za swoje zwierzaki.
I to wcale nie są jacyś obcy, nieznani nam brutale. Nie. To często nasi dobrzy znajomi, którzy wyglądają na miłych, czułych, dobrych ludzi. Znacie ich i na myśl Wam nie przyjdzie, żeby zapytać co myślą o swoich pupilach.
Zapytajcie, a się zdziwicie. Nagle może się okazać, że wśród Waszych przyjaciół macie kilku nieczułych drani, jeśli nie sadystycznych psycholi... :/


Sąsiadka, poczciwa kobietka, samotna, lat coś koło siedemdziesięciu.

Lubię z nią porozmawiać, bo taka empatyczna, kotki bezdomne biedne dokarmia, nad ich losem się pochyli, wspomoże. Anioł nie człowiek.
Stoimy sobie w sobotnie popołudnie, podziwiamy wylegujące się na trawniku kociaki. Ciepło, miło, wręcz intymnie. W pewnym momencie podkusiło mnie chyba, bo zapytałam:
“Jak pani to robi? To dzikie koty, boją się ludzi, a przecież do pani podchodzą, łaszą się, poznają. Ma pani na to jakiś patent?”
Na to sąsiadka:
“Aaa, pani... Żadna tajemnica. To kiedyś moje koty były. Ta starsza – Zuzka, to się włóczyła i mi naniosła małych. Ze trzy razy się wykociła i mi cały dom kotów się zalęgł. Wszystko śmierdziało, wszystko! Wstrętne to było, to pogoniłam i spokój mam. Teraz im czasem coś przyniosę na podwórko, niech pojedzą. A i w zimnie jako tako mają, bo im czasem do piwnicy dam wejść jak mróz. Sąsiedzi trują, ale niech tam. Jeden przeżyje, drugi nie. Prawo natury...”
No anioł, nie kobieta...

Koleżanka. Fajna, miła, społecznik, miłośnik zwierząt. Do rany przyłóż.

Wpadłam na herbatkę. Siedzimy, miło się gawędzi. W pewnej chwili do pokoju wpadają dwa mopsy – Psota i jej córka – Misza. Rozkoszne, chętne do zabawy, ale przede wszystkim domagające się pieszczot. Z przyjemnością obserwuję jak kochają swoją panią, a ona odwzajemnia ich uczucie. Patrząc na ten obrazek z sympatię stwierdzam:
“Widzę, że nie tylko u mnie duecik... Z tym, że ja mam dwa kociaki – kastrowane kocury – a Ty dwie syczki. Ale schemat ten sam”.
Na co Jola:
“A, no tak... Ale ja też koty miałam...”
“Dwa” - dodaje córka Joli, Basia.
“Dwa – kontynuuje Jola – ale... Jeden to taki był durny, kotka, tak wyła i wyła nocami, to ją na balkonie zamknęłam. I skoczyła głupia, z czwartego piętra! No żeśmy ją przyniosły, ale... Jej się coś w głowie pomieszało od tego upadku. Świrowała, demolowała dom, niszczyła wszystko, to poszłam i wyniosłam na inne osiedle. I spokój. Nie wróciła. Może ją coś zeżarło? Nie wiem...”
Lekko wbita w kanapę pytam, co z tym drugim kotem. Na co Jola:
“No tak, miałam jeszcze persa. Ale wiesz, wzięłam do domu Psotę i póki była mała, to nieźle było, ale jak zaciążyła to... Pobiła się z kotem i go ugryzła w tył pleców i mu odjęło tylne łapy. No wiadomo do weterynarza poszłyśmy z nim, zapisał taki stelaż na kółkach. I ten kot tak jeździł, ale to po panelach nam dzwoniło, to zdjęłam. No to się czołgał, robił pod siebie. No mówię ci co ja się namęczyłam te dwa tygodnie... Uśpiłam, bo po co to ma żyć takie? Ach, nie mam szczęścia do kotów... Ale psy mam fajne, nie?”
No do rany przyłóż...

Znam jeszcze historię o otruciu swoich kotów, bo “za dużo jadły i drogo kosztowały", ale już Wam jej oszczędzę. Żal pisać, żal czytać

Nie wiem co mam powiedzieć. Wychodzi na to, że to wielkie ryzyko zapytać kogoś o jego zwierzaki. Ryzyko, bo po takiej rozmowie, jednej czy drugiej, grono Waszych przyjaciół może się zmniejszyć. 
A nie wiem czy to dobrze. Bo może jednak trzeba mieć oko na tych pseudowłaścicieli, żeby zareagować w porę?
Jeśli oczywiście istnieje coś takiego jak “właściwa pora”...

Z pozdrowieniami dla moich byłych znajomych/przyjaciół - “kociarzy”.