Kocie Boże Narodzenie, czyli harce pod choinką ;)

No jak tam Wasze mruczki?
Zadowolone po świętach?
Najedzone, wygłaskane, wypoczęte i rozbawione? Bo moje owszem owszem :)

Nie ma to jak wspaniały czas pod choinką. Dla kota znaczy.

Pozwólcie, że wyliczę co tak cudownego wiąże się z kotem i Bożym Narodzeniem (oczywiście z punktu widzenia kota):


1. Drzewko pachnie i kusi, by się na nie wspiąć. Nie można się temu oprzeć. Tylko nie wiedzieć czemu, z której by się nie wspinał, zaraz zaczyna się pochylać, pochylać...ups!

2. Zima. Narciarze już trenują. Kot też powinien. Zwłaszcza skoki! Skoki z szafy na choinkę, a z choiną na ziemię. Skoki z podłogi na gałęzie, z parapetu na pieniek, itd. itp.
Ile kotów, tyle inwencji ;)

3. Stojak na choinkę. Piękna rzecz. A w nim woda. Wodą wspaniała, kusząca, niepodobna do żadnej innej. Koniecznie należy ją pić, pić ile wlezie! A że jest z żywicą i igłami to co? To super. Opić się bez opamiętania. A zaraz potem zwymiotować pod choinkę. A najlepiej do stojaka z wodą...

4. Choinkowe gałązki kuszą zapachem. Należy je ogryźć, wydrzeć, wyrwać, ogołocić z igieł, zjeść, rozmiękczyć, wypluć. Cokolwiek, wszystko jest genialne. A najbardziej smak! Nic to, że igły wbijają się w gardło, że drapią w podniebienie, że wywołują charczenia, a na koniec intensywne torsje. Jest bosko. Wymiotować trzeba. I żreć gałęzie trzeba! ;)

5. Igły. Igły służą jako urozmaicenie codziennej diety. To znany koci fakt. Warto więc mieć je zawsze pod ręką. Dlatego rzeczą ważną jest, by roznosić je po całym terenie, szczególnie zaś gęsto zasiać je na fotelach, kanapach oraz w butach właścicieli.
Jak je skutecznie rozprowadzić? Otóż należy stanąć pod choinką, naprężyć grzbiet, podnieść ogon i dumnym krokiem przemaszerować kilka razy wkoło pod drzewkiem. Ogon załatwi sprawę – masa zieleniny spadnie na grzbiet. Potem już tylko rzucić się pędem przed siebie i otrząsając się to tu to tam zasilić teren igłami. I sprawa załatwiona :)

6. Bombki, łańcuszki, aniołki, pawie oczka... Wszystko idealnie nadaje się do zabawy. I nie ma znaczenia, czy dosięgnie się je łapą siedząc na zadku na podłodze, czy też zwisając z firanki – ubaw jest po pachy. Jedyne zagrożenie to wrzeszcząca z kuchni pancia, ale kto by się nią przejmował...

Też tak macie? :)
Ja już nawet nie mam siły wojować. Jak się już dobrze wkurzę, bo cały dom jest w igłach, bombki turlają się po podłodze, anielki włos rozciągnięty po fotelach czepia się do ubrań, a tu i ówdzie widzę kałuże wody lub śliny..., to pokrzyczę. A kociambry hyc, za choinkę i siedzą cichaczem. Wiedzą, że zza choinki nią mam ich jak wydobyć. Cisza jak makiem zasiał. Tylko ten chrzęst spadających igiełek, kiedy rozprostują z nudów grzbiety pod gałązkami...
Grr....

Dobrze, że lada moment wpadnie ksiądz po kolędzie i będzie można rozebrać wreszcie ten cały kram. Odetchnę z ulgą.
I choć co roku obiecuję sobie, że to już ostatnia choinka w tym domu, że nigdy więcej....
Za rok zapomnę. I znów w kącie pokoju stanie dorodne, zielone drzewko. A koty z rozkoszą przystąpią do świątecznego ataku... :)

Pozdrawiamy choinkowo ;)
A.